Упершыню калегія аднагалосна вырашыла справу.
Я запішу у кнігу той выдатны факт.
„Дапушчан да іспытаў на ступень доктара навук медычных бясплатна з-за любові к богу аднагалосна ўсімі дактарамі пан Францішак, сын Лукаша нябожчыка, з горада Полацка, рускі“.
Товій.
Сін’ёр Францішак! Вы? А я дастаў вам выкуп!
Георгій.
Табе не трэба ён?
Товій.
Не! Вазьміце!
Георгій.
Панове дактары! Магу я аплаціць
Дактарызацыю сваю вам поўнасцю!
Другі вучоны.
Не! я запісаў у кнігу. Аман!
Георгій.
Тады… вазьміце ў дар на выкуп айца прыора
Ад мяне і Товія, панове!
Ф. Мусаці.
Учынкам гэтым сведчыце яшчэ раз
Душы сваёй празрыстасць і узнесласць,
Што поруч з розумам ідуць. Я прапаную
Не адкладаючы зрабіць іспыты.
Другі вучоны.
Мы працы доктара Францішка вывучалі
Больш месяца уважна, і скажу:
Не спатыкаў я розуму такога, гэткіх ведаў.
У лабірынце чалавечых заблуджэнняў
Ён з ніткай Арыадны — доследу ідзе, як пераможца,
Уздымаецца на крыллях, як Дэдал.
Я згодзен сам стаць вучнем у яго, і прапаную
Іспытамі лічыць вось тыя кнігі,
І годнасць доктара навук медычных прысудзіць.
Вучоныя.
Мы йшлі на дыспут, віцэ-прыор, з думкаю, што ён
Славуты невядомы доктар, у якога
Вучыцца трэба нам. За гонар мы палічым
Прыняць яго у наша кола, як сабрата.
Ф. Мусаці.
Тады рашаю я… Вітаю паміж нас, Францышка Скарыну,
Як роўнага між роўных, слаўнага між слаўных,
Як доктара навук медычных і мастацтваў вольных.
Я апранаю мантыяй яго…
