І абмацваць не давалі.
Каваля абмацаў Ліха,
Палічыў казлом-важатым:
«Раздабрэў ты, воўча доля,
Ці не час цябе зарэзаць?
Шкада толькі — ты важаты,
Без цябе заблудзіць стада».
І шпурнуў яго вон з хаты,
Але той рамень ад пугі
За сабой пацяг, каб брату
Перадаць кажух праз дзверы,
Як адчыніць Ліха зноў іх.
Удалося. Апрануўся
Брат, апошнім тыц пад ногі.
«Во каго я з’ем сягоння»,
Кажа Ліха, і на плечы
Узваліў яго (нагамі
Перамацаў усю хату:
Кавалёў шукаў. — Дарэмна!)
І панёс да рэчкі рэзаць
Кавалёва брата, кроўю
Не паіць зямлі каб блізка:
Адрачыся могуць козы…
А каваль за дубам стаўшы,
Выцяг ліха ды па твару
Сырамятнай пугай мокрай.
Ўз’енчыў Ліха, кінуў брата,
Ды аб дуб з разгону лобам,
Аж залысіў дуб з разгону,
А каваль — за дуб суседні.
Так завабіў каваль Ліха,
Ўжо на горкі яблык збітым
І знясіленым дашчэнту,
На гару. Гара-ж да рэчкі
Абрывалася бяздоннем.
І тады з усёю сілай
Па сляпому таму воку
Выцяў Ліха. Ашалелы
Людаед знячэўку скочыў
І зляцеў уніз у багну,
Аж прадонне застагнала!
Так праз розум і смякалку
Чалавек падужыў Ліха.
(Да Рыгора.)
Зразумеў старога казку?
Рыгор.
Мне без казкі, дзедка, ясна,
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/232
Гэта старонка не была вычытаная
