Зчаць адно усе павінны —
Ты гайдук, а я княгіня.
Czy-ż to wszystkie kwitną sady,
Co się rozpuszczały?
Wszystkie-ż serca biorą šluby,
Co się pokochały?
Płynie czółno malowane,
Pos̀ród morza tonie,
Brzegilm idze ukochana,
Załamuje dłonie.
З’ЯВА VI
Марына.
Ногі пухнуць, сэрца стыне,
Смерць кастлявым пальцам вабіць…
… Мо’ пакіну што на памяць
Непрыбраным у княгіні?
Дзеўкі знойдуць, перашкодзяць,
Князю скажуць… Бог мой мілы,
Дацягнуць душу да помсты
Дай мне сілы, дай мне сілы.
Пояс шыты, вышываны,
Падаруначак ад пані,
Хай ляжыць і ён схаваны,
Сведка новы і чаканы…
Ногі ломіць ад утомы,
Знебылася я, старая.
Падрамлю, хай бог відушчы
Нас ад злога ашчаджае!
(Заснула.)
З’ЯВА VII
Адам.
Вайдзіла шваграм быў Ягелы,
Халоп быў братам каралю.
Прыдбаў дваранства і зямлю…
Пад ім маёнткаў тузін цэлы,
І добрародныя баяры