Поп.
«Несць власці ашчэ не ад бога,
І власці сушчыя ад бога суць».
Рыгор.
Ну, а калі яны кроў нашу ссуць,
Калі яны на горла праўдзе сталі?
Калі яны Хрыста ўніз галавой распялі
І ты ім дапамог — на мшы пачуе бог
Цябе, прадаўшага са страху ці з выгоды
Нас.
Суддзя.
Тут я не бачу шкоды,
Пан Дуля чалавек сумленнае душы.
(К Дулі).
Віншую пана я, пан мае тры душы
Падданых зноў — хоць можа нечакана.
Шануйце вы яго, як пана,
А ён вас, як дзяцей айцец.
Пан пісар прыпішы
Ў падданства пану Кацярыну,
Як жонку каваля прыгоннага.
І справе ўсёй — канец.
Дуля.
А вечарам у замак, для пачыну…
Рыгор.
Пастой, суддзя, не можа быць, не веру!
Ў падданства Кацю той брыдзе?
Вар’яцтва, жарт! Няма нідзе
Такіх законаў.
Суддзя.
Прачытай паперу,
«Літоўскі статут» — ці прымі на веру.
(Чытае).
«Хто замуж за прыгоннага ідзе,
Сама становіцца прыгоннай».
Поп.
Пра гэта ёсць ў евангельскіх законах:
«Муж і жана да будуць ў плоць едзіну».
Рыгор (папу).
Тады мяне і Кацярыну
Ты безадкладна развядзеш!
Поп.
Сілком прымусілі, каб я вянчаў,
Развенчываць цяпер — няма зусім падстаў.
Рыгор.
Паслухай, поп! Халоп
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/303
Гэта старонка не была вычытаная
