Перадушыць, як гнёзды гнідаў?
Памылка, князь! Хто мур складаў,
Той можа гэты мур разбурыць,
Хто зброю панскую каваў,
Раскідаць можа грознай бурай
Са зброяй разам вас, панкі!
(Да сялян.)
Ідзіце-ж ў бой, мае сынкі!
Паліце панскія палацы!
Іх чорт стварыў з крыві і працы
І у зямелькі на плячах
Паставіў іх — сваю пячаць. —
Яны яе, святую, давяць!
Хацела я сабе на памяць
Ў магілу ўзяць зямлю з крывёй
Майго крыўдзіцеля, зямлёй
Пасыпаць сыннюю магілу,
Каб ведаў сын, што за яго
Народ адпомсціў…
Ды не трэба:
Крыві паноў не прыме глеба,
І гідка браць у рукі гной!..
Спі, сынку мой, і чуйна чуй,
Як тупаціць ў баю грамада,
Як трушчаць косці пана-гада,
Як глушаць крык яго «ратуй!»
Пачуй і маці ў грамадзе,
Яе апошні цяжкі поступ,
Як за жыццё на смерць ідзе
І, сэрца выняўшы з грудзей,
Нясе, як сцяг праўдзівай помсты
За лёс прыгнечаных людзей!
Рогам турыным, трубой берасцянай
Клікнем мы кліч між народам загнаным,
Цяжкая доля мая!
Рукі ў каго мазалямі багаты,
Гора ў каго не выводзіцца з хаты,
Цяжкая доля мая!
Клікнем шукаць сваю вольную волю,
Цяжкая доля мая!
Заслона
Мінск 1937 г.
