Прайшла я ў тую восень. Захварэла, —
Вада была, як лёд…
Іван.
А што Гарбуз?
Што кажа ён?
Наста.
Калі старацца буду,
Ён верне мне праз год майго сынка.
Іван.
І верыш ты?
Наста.
І веру, і не веру.
Дарэмна дзед мне сэрца растрывожыў…
А Гарбузовай ласкі не прасі ты.
Гарбуз павук. Ён пані грошы даў
І вас узяў за процант на паслугі,
Каб сокі высмактаць.
Ды вунь, паўзе…
Сыйду з вачэй, каб разам нас не бачыў.
(Пайшла ў карчму.)
Іван.
Авечкам гора там, дзе воўк пастух.
Гарбуз.
Што скажаш мне, Іван? Сягоння не араў?
Іван.
Няма на кім, ды і нядзеля сёння.
Гарбуз.
А вол што? здох?
Іван.
Дзень трэці не ўстае.
Гарбуз.
А я пры чым? Па угавору з паняй
Маю зямлю павінен абараць?
Іван.
Свая ляжыць аблогай, пан ласкавы.
Гарбуз.
Сваёй зямлі у мужыка няма.
Іван.
Няма, панок, вось толькі за пазногцем.
Я паніну араць не пачынаў.
Гарбуз.
А я пры чым? Я сто рублёў заставіў
За вашу Вонжу. На сабе ары!
Ці на дачцы…
Іван.
Дачка — дзіця малое,
