Аленка.
Назад да пані? Дык яе-ж заб’юць.
Гарбуз.
Няхай даб’юць, ўсёроўна здохне скора.
А мы з табой…
Не укушу, шчанё!
Наста (з дзвярэй стадолы).
Паквапіўся… А Насту на дрывотнік?
Зарэжу я, панок, цябе ў пасцелі з ёй.
Пані Вонж.
Дзень добры, пан Гарбуз.
Гарбуз.
Вітаю шчыра
Паклонам нізкім пані.
Хамкі, ў хлеў!
Пані Вонж.
Пан патаўсцеў.
Гарбуз.
Які я пан? — Гарбуз.
Што, пані Вонж, мне скажа? Ў хату зойдзем?
Пані Вонж.
Не, лепей тут. У хаце мужыком
Смярдзіць занадта.
Гарбуз (прабачліва).
З аднадворцаў мы,
Дваране-мужыкі.
Пані Вонж.
Пан, не крыўдуйце.
Абразіць вас на мэце я не мела.
Па справе я… Мой Анатоль прыслаў
Ліста ізноў…
Гарбуз.
У карты праіграўся?
Пані Вонж (ганарліва).
О, як шляхецтва вам бракуе, пан!
У справы нашы не ўтыкайце носа!
Гарбуз (смірэнна).
Што праўда — праўда тое, пані Вонж.
Ўсёй справы мне — пад’еў ды й у хлеў. Але
Каб так мой сын, як панін Анатоль,