Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/333

Дзед Сямён.
Так, воля — скарб наш… Воля!..
Глыбока, ўнучак, волю закапалі
Панкі, глыбока.
Тарас.
Скарб знайсці… а як?
Ці ёсць той скарб?
Дзед Сямён.
Дарэмна думаць кінь.
Калі-б і быў той скарб —
Дык Гарбузу дарога
Адна к яму, а нам іх цьма,
А зараз — дзень…
Алена.
Ды й скарб зачараваў ён. Іскры з воч
Я помню, як цяпер.
Тарас.
А з чым пан быў?
Алена.
З лапатай,
Тарас.
Дзе?
Алена.
Вось тут ля клуні, тут…
Тарас (хапае вілы і з размаху ўсаджвае ў зямлю, там, дзе паказала Алена).
Глыбей, глыбей! Лапату, дзед, давай!
Дзед Сямён.
Калі і ёсць, дык пад карчом вось гэтым…

(Адцягваюць корч. Тарас зноў усаджвае вілы).

Тарас (праз хвіліну).
Ты чуеш, дзед? уперліся зубцы
У дрэва нейкае. Давай лапату.

(Ліхаманкава працуе. З цемры вынырае постаць Насты).

Тарас.
Тут скрынка, дзед. Аленка, ты на волі!
Зайшлося сэрца, дзед!
Аленка.
Тараска, любы, брат!..

(Адчыняе скрынку. Усе ў жаху адхіляюцца ад яе).

Тарас.
Мярцвяк… дзіця малое.
Наста (падае на скрынку).
Мой Івасік!

(З-за клуні шпарка выходзіць Гарбуз).