Гэта старонка не была вычытаная
Гарбуз.
Што робіце, хам’ё? Згубілі што?
Наста (узнімаецца).
Стой пан. Дзіця нявіннае маё
Ты задушыў. Яно было
Яшчэ няхрышчаным. Хрышчу я, маці,
Яго тваёй крывёй…
Тарас.
… На імя Мсціўца.
(Наста хапае вілы і ўсаджвае іх у Гарбуза).
Дзед.
Амінь.
Тарас.
Каб так усіх паноў!..
Дзед.
Амінь яшчэ раз, ўнучак.
10–28/І 1939 г.
Мінск.
