Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/35

На Польшчу павядзе і што тады
Нам Полацк паднімаць на Ягелонаў,
Калі паны увязнуць недзе ў стэпу.
На вас надзея, кажа князь, купцы.
Айцец Сіман.
Надзея на купца, то толькі чвэрць надзеі.
Лукаш.
Мніх, памаўчы! Купец — Русі апора.
Айцец Сіман.
Русі апора — цэркаў.
Лукаш.
Ісідар вам з Фларэнцыі прывёз апору?
Што робіце вы, мніхі, супраць базільянцаў,
Што ад часоў Андрэя-Казіміра
Заселі ў Троках, і, як чэрві ў дубе,
Падточваюць асновы нашай веры,
Схіляючы князёў да уніі фларэнцкай?..
Не, й цэркві без купца не абыйсціся, Сіман.
Айцец Сіман.
А што вы зробіце, купцы, супроць ражна
Латынскага?
Лукаш.
Ражон адвесці можна ці адбіць
Хаця-б сабе рукой цара Івана.
На раду склічу я купцоў сягоння.
Прашу і вас. Твой скамарох прыбудзе?
Андрэй.
Ён тут ужо…
Айцец Сіман.
І немец гэты будзе?
Андрэй.
Што немец? Ён — разменны грош:
Дзе больш дадуць, туды ён пойдзе.
Вось бачыш кнігі бітыя? Прывёз мне гэты Шпілер…
У Кракаве напэўна базільянцы згаварылі
Феоля, немца нейкага, каб ён адбіў
На мове нашай кнігі для касцёлаў,
У ерась фларэнційскую каб лепей нас завабіць.
Айцец Сіман.
О, гірадавы дзеці!
Шкада, што я не праламаў
Акладам кованым яму мазгі дурныя.
Лукаш.
Феоля, кажуць, затачылі ў кляштар,
Ці у турму ксяндзы… Пасля судзілі.
Ды вырабіўся немец, бо давёў, што іх
Рабіў ён справу. А яны баяцца, —

Калі народ пабачыць і пачуе