Георгій.
Апошняе не паддаецца ўліку,
Прынамсі для цябе.
Забржэзінскі.
За маладосць, за шчасце, за жыццё
Паднімем першы коўш, калі
Дазволіць, пан прафесар…
Глагоўскі.
Я з вамі паднімаю коўш за гэта.
Сваім замілаваннем да жыцця
Былі па праву вы на Авентыне.
За што-б ты выпіў, Товій?
Забржэзінскі.
Я пратэстую, пан прафесар.
Глагоўскі.
Я іспыту вас падвяргаю, даміне, на колькі
У сценах нашае вышэйшай школы
Мы навучылі вас валодаць воляй.
Забржэзінскі.
Я падначальваюся, пан прафесар, але ў знак
Не знятага пратэсту аддаю сцяг Бакха
Свайму суседу.
Глагоўскі.
За што-ж усё-ж ты-б выпіў, Товій?
Товій.
Калі дазволена мне, беднаму яўрэю,
У грамадзе паноў яснавяльможных
Сказаць, што думаю, — я выпіў-бы за дружбу,
За мір паміж людзьмі аж да сканчэння свету.
Каб не крывёй, а потам земляроба
Было паліта поле для ужытку люду,
Каб не палілі хаты, храмы, сінагогі,
А будавалі іх, каб не палілі кнігі,
А друкавалі іх, каб людзі так жылі,
Як марылі мы з вамі, пан Францышак.
Глагоўскі.
Аман. Гэта будзе, Товій.
Калі не меч, а мір
Уславіць слова чалавека,
Калі не каралі,
Філёзафы пасядуць на прастолы.
Бо што кароль? Найлепшы — толькі воін,
Найлепшы з лепшых у свой вольны час
На час стаць можа мецэнатам для навукі.
У Польшчы трыццаць тысяч каралёў,
