Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/89

Паоло.
Ты правядзеш слугу сін’ёра.
Джакобе.
Я?! Крый божа, не пайду…
Бо… ён не доктар, ён — вядзьмар…
Джузепе.
Ты-ж ведаеш замову…
Джакобе.
Каб ты так сонца знаў.
Паоло.
А зрэшты,
Ты пойдзеш к чорту ў зубы, калі я вялю!

(Ён падганяе каршнямі Джакобе. Джузепе кісне са смеху).

Паоло.
Ідзі, слуга сін’ёра, з ім. Я давяду
Да першай варты вас і прасачу,
Як вочы ён табе завяжа.

(Джакобе, Товій і Паоло выходзяць).

Джузепе.
Ну і дурны, свіны кумпяк, папаўся,
Як чарапаха ў суп. Адзначым крэйдай дзень,
Калі Джакобе чорт павёў у пекла,
Каб выпіць за душу яго на сарачыны.

(Ён на скале выводзіць крэйдай рымскае «І». Святло гасне і запальваецца. Глядач бачыць, як Джузепе перапраўляе І на Х, пасля на ХХ, пасля на ХХХХ. Святло зноў гасне і запальваецца. На сцэне Георгій і Джульета).

Джульета.
Скажыце мне, Франчэско, ці прыгожа
Радзіма ваша?
Георгій.
Зямля бацькоў маіх сурова, але прыгожа.
Там акіян лясоў, і нават герцагіні
Не апрануцца так, як апранаюцца лясы
То ў маладую веснавую зеляніну,
То ў залатыя аксаміты дзён асенніх,
То ў белы пульхны снег, прыбраны ў дыяменты
Марознай ночы, ціхай, месячнай і звонкай.
Джульета.
Вы вельмі любіце сваю радзіму?
Георгій.
Як не любіць радзіму?! Нават зверы, птушкі
І тыя любяць месца, дзе жывуць.
Вось бусел… Кожны год ляціць
Ён ад зімы суровай ў цёплы вырай.
Там сонца круглы год, там досыць сытай ежы,
І ўсё-ж, калі вясна прыходзіць на яго радзіму,

Праз многа тысяч міль ён зноў ляціць туды,