Свайго збавіцеля ад смерці, смерць
За ім назаўтра прыдзе.
Джульета.
Франчэско, доўга так не будзе:
Ён зломіць страх свой перад вамі
Пасля папойкі добрай, і тады
Мяне прымусіць жонкай стаць яго, а вас
Ён спаліць на кастры, як чарадзея.
Мо’ лепей… кінуць вам мяне. Я зноў
Ўніз рынуся з скалы. Бо я…
Бо я люблю вас, мой Франчэско…
Георгій.
Бедная Іола!
Пакінуць вас, бездапаможную, святую,
У кіпцях звера, у пячоры льва, —
Якой цаной купіў-бы я пасля
Хвіліну хоць адну спакою? Не!
Ці выйдзем разам мы, ці і загінем разам.
Джульета.
Вы любіце мяне, Франчэско?
Георгій.
Сін’ярыта, некалі ў лівійцаў
Сярод пяскоў і скал бязмежнае пустыні
Быў храм Амону, богу тых пяскоў бясплодных.
Мая душа — пустыня. Храм Амона,
Сам раскалены, як яна, стаіць у ёй…
Ці могуць кропелькі расы жар гэты знізіць?..
Я чую гук трубы: варочаецца Леанардо.
Кладзіцеся у ложак, бо хвароба
Адзіная пакуль што абарона…
Леанардо.
Што новага, Джузепе?
Джузепе.
Нічога, камандор. Сін’ёра грэлася на сонцы,
Гаварыла пра нешта з доктарам.
Леанардо.
Сама прышла?
Джузепе.
Не, ён яе прывёў і вывеў у шацёр.
Леанардо.
Ідзі! (Той пайшоў.) Як мала сіл яшчэ ў мяне:
Прайшоў з поўмілі, і сіл няма. Эй, доктар!
Георгій (выходзіць з шатра).
Што трэба, камандор?
Леанардо.
