Леанардо.
Ідзіце, доктар. Вядзі яе хутчэй. Баюся,
Што зноў хімеры пекла ўзнімуць ціну
Са дна душы. Джузепе, дай ім коней
Найлепшых, на якіх… каб я хацеў дагнаць,
І то-б дагнаць не змог! А мне — віна!
Джузепе.
Коні за скалой, паседланы. Іх рыхтаваў
Я Леанардо.
Джульета.
Бяжым, Франчэско.
Джузепе.
Ну? Ці-ж не вядзьмар? Аблытаў Леанардо,
Аблытаў нас… і знік! А маладзец, яй права,
Хоць можа й чорт. Дарэмна толькі згінуў
Джакобе наш. А можа і яго адпусціць?
Чур, чур мяне ты! Леанардо! Д’яблы!
Заслона.
КАРЦІНА ТРЭЦЯЯ
Ф. Мусаці.
Дзіця маё, дзіця маё, мая Джульета!
Каб ведаў я, каб знаў, дзе косці пахаваны
Маёй дачкі, каб хоць магільны ўзгорак
Я мог насыпаць…
Першы вучоны.
Salus et pax animae tuae, honorabile doctor!
Другі вучоны.
Прывет і мір душы тваёй, шаноўны віцэ-прыор!
Прышлі з калегай мы, каб сум твой падзяліць,
Уцешыць і уцішыць боль сяброўскаю размовай.
Ф. Мусаці.
Прывет і вам, слаўнейшыя калегі. Дзякуй
На добрым слове, што, як сонца, грэе.
Першы вучоны.
Але перад усім, па-мойму, чыстата навукі.
Прышлі мы, наш славуты віцэ-прыор,
Бо прачыталі мы вось тыя кнігі,