|
Спакойна сьпі, пясьняр, далёка на чужыне…
Нашто пакінуў край, які быў сэрцу міл?
Ці можа ты хацеў, каб на палях краіны
Стаяла менш крыжоў і менш было магіл?
Кахаў ты родны край, дзе цемра, зьдзек пануе;
З народам плакаў ты, як лепшы яго сын…
Цяпер ты замаўчаў… А ўсё-ж акорды чуе
Гаротны люд… Ня змоўк іх дзіўны гімн.
Ў акордах чуюцца ўсё сумныя напевы;
Адбітак тваіх дум — ў іх можна угадаць,
Шмат жальбы ў іх чуваць, і радасьці, і гневу,
І звоны ланцугоў нявольніка чуваць.
Ты сьпевам разбудзіў народ свой на прадвесьні,
Якому на аўтар свой дыямент прынёс…
Яшчэ акорд ня змоўк тваёй прыгожай песьні,
Хоць струны абарваў жыцьця паганы лёс.
|
