Гэта старонка не была вычытаная
Але вераць, вераць птушкі,
Думка іх ня згіне…
Сьпяюць песьні-весялушкі
На сваёй краіне.
III. З ВЫРАЮ
Ад берагоў ракі далёкай — Ніла
Лятуць вясёлымі яны,
У родны край, дзе ўсё так сэрцу міла,
Дзе сонца бліснула вясны.
„Вясна! Вясна!“ Яны запелі песьню,
Лятуць на родны свой загон…
Пад хмарамі спляліся птушкі цесна,
Ня моўкне сьпеваў перазвон.
Гараць агнём пабачыць вольны нівы,
На родны узьляцець прастор…
І ў ясны дзень, і ноччу палахлівай
Нясуцца шляхам вечных зор.
Цяпер нішто, нішто іх ня пужае,
Забылі блуканьня цяжар,
Бо ведаюць — іх родны кут чакае,
Дзе сонца сьвеціць — волі дар.
І толькі сум, як змрок які нахлыне,
Калі ўпадзе хто з-пад нябёс,
Агорне жаль, што мілай тэй краіне
Жыцьця свайго ён не данёс.
