Аб жыцьці, дзе і шчасьця і радасьці шмат.
І аб вольным сьвятлістым прасторы.
Марыў дзіўны малюнак асілак — граніт:
Яго дзеці — пяшчынкі ўжо вольны,
І мігцяць яны ў хвалях люстранай ракі
Ў працы дружнай уцешнай супольнай…
Адрадзіўся граніт пасьля гэтых хвілін. —
Сталі дні яму надта нямілы;
Схамянулася моцнае сэрца ў грудзёх,
І пачуліся новыя сілы.
па чаў аддзяляць ён пяшчынкі свае;
Іх падхватываў вецер і хвалі
Ля скалы, плюскатаўшай бурлівай ракі, —
Яны з хвалямі ўдаль адплывалі…
Горды сфінкс у сваім асьляпленьні й ня знаў,
Што з цярплівым гранітам рабілась.
І прышоў дзень збавеньня для ўпартай скалы,
І гранітная глыба размылась.
Дунуў моцны віхор — і зваліўся той сфінкс, —
Быццам гром загрымеў з грознай хмары —
І ўміг згінуў у хвалях бурлівай ракі;
Быў даўно ўжо ён варт гэтай кары!
Заскакалі вясёла пяшчынкі над ім
Ад уцехі, што вольна ім стала,
І хутчэй засыпаць сталі ката свайго,
Каб уміг аб ім памяць растала.
Уздыхнулі свабодна пяшчынкі скалы, —
Прышла воля й да іх залатая, —
Узялісь будаваць жыцьцё новае скрозь
Закіпела іх праца жывая.
Сярод працы сваей не забылі яны
І сусьветных братоў і іх ранаў;
Прыгнячоным усім яны шлюць гучны кліч:
„Гэй, скідайце хутчэй вы тыранаў!..“
|}
