Чаму я так доўга ня бачу
Цябе, сьветлы гэні ты мой?
Адзін… безнадзейна я плачу;
Даўно ня вітаюсь з зарой.
Зьявіся вясеньняй парою…
Прырода ўжо ўстала ад сну,
Блішчыць ужо траўка расою,
Жаўрук прывітае вясну.
І гай апрануўся рунёю,
Шчабеча ў кустох салавей,
Лугі зелянеюць травою,
Блакіт небасхілу, ясьней…
Не!.. клічу цябе я дарэмна,
Бо голас ня чуеш ты мой:
Далёка цяпер ты, далёка…
Калі-ж зноў пабачусь з табой?!
|}
|
МАЁ ЖАДАНЬНЕ. Будзь ў маім жыцьці ты |
