|
Акінеш вокам гал вакольны:
Палетак жытняй збажыны,
Зялёны пекны луг прывольны
Нязьмернай воку шырыны;
Аглянеш бор стары, драмучы,
І той разрыхлены курган,
Які пяском вакол сыпучым
Нібы-та рызаю вабран;
Супыніш ўзрок на тракце гразкім,
Што ўецца стужкаю кудысь;
На небе сінім ў зорных зразках,
Якія ўсеялі ўсю высь, —
І сэрца разам затрапеча,
Падыме, ўсхвале пачуцьцё:
Нячутнай роднай, здацца, рэччу
Наўкруг гавора мне жыцьцё.
Ўстае ў прыгожым дзіўным зданьні
Нязьмернай пекнасьці абраз,
Які стварыла будаваньне
Бягучых дзён — бягучы час.
І лічыш ты гадзінаў зьнізкі,
І ў даль пускаеш свой пагляд…
І, здэцца, час абноўны блізка —
А час стары ідзе назад…
Вількамір, 1913
|
