Гэта старонка не была вычытаная
Але ночы хаўтурная цьма
Шчыльна-шчыльна павісла над ёй,
Так што ў змроку пасмугла яна
Перад смагай гарачай маёй.
І, як быццам, далася на крок
Далей-далей, назад ад мяне,
Ды ізноў заблішчэла здалёк,
Разгарэўшыся ў зыркім агне.
Я-ж ня стаў, не стаміўся патом,
Маладую ўсю сілу сабраў
І з гарачым душэўным агнём
Да яе набліжацца пачаў.
І ў нутру маім вырас намер
Ўсё жыцьцё ад яе не адстаць,
І стаў вокліч ка мне далятаць,
Які зваў і казаў: „Толькі вер,
Не глядзі, што наўкола цябе
Непрабачная ночка стаіць;
Біся з цемрай, і ў той барацьбе
Ты патрапіш мяне улавіць“.
Што далей — мой увераней крок,
Што далей — яна бліжай ка мне,
І мой цьвёрды ваяцкі зарок
Хутка-хутка яе нажане.
Пецярбург, 1914
|}
