Гэта старонка не была вычытаная
II
ноччу
І тут, і там, здалёк і зблізку,
Як ў цёмным полі — воўка вочы,
Ў раскідзе доўгай гнутай нізкі
Агні па гораду бліскочуць.
Трапеча лёгкае праменьне
І змрок гусьціць ўвысі ды ўнізе —
На зірк ваччу кладзе адценьне
І зьяў жыцьця да здані блізіць.
Хто іх разьліў, з якой патрэбы —
Пытаеш — мрыюць над дамамі,
Як сьвечкі тыя над трунамі
Ў цалуне чорным, зьвісшым з неба?
І, здэцца, сумам мусіла-б павейваць
І ўзрокі цьмяніцца ў прышчурра,
А то-та-ж будзяць ясную надзейнасьць
І позыў — бегчы к ім настрэчу — бураць.
Менск, 12/III 1924
|}
