|
Сьвішча вецер, завывае
Нудна, невясёла,
Ралкі дрэўцаў пахіляе
Нізенька да долу.
У хацінцы чуцён гоман,
Чутны прычытаньні:
Выпраўляюць дзесь Сымона
Бацькі ў вандраваньне.
Маці, бацька, сёстры, брацьця
Цеснай чарадою
Ужо доўга ў змроклай хаце
Гутараць сям'ёю.
Вось да сына падыходзе
Маці й прычытае.
„Будзе плакаць, маці, годзе“, —
Сын яе сьцяшае.
„Я ня буду на чужыне
Доўга прападаці.
Ды хоць буду, ўсё-ж ня згіну
Між людзей я, маці.
Буду слаць вам часта весьці —
Абнадзейваць душу:
Дзе жыву я, ў якім месьці
Далей жыць я мушу.
А як ўдасца, павязе мне —
Грошы буду слаці.
|
