|
Я знаю у полі двух родных братоў —
Зялёных, кудравых і сьвежых дубкоў.
Растуць яны тама абняўшыся ўдвух
На вузкай мяжы, дзе канчаецца луг,
І цягнуцца к лесу палоскі шнуркоў
Убогай зямелькі братоў-мужыкоў.
Халоднай зімою пад сьнегам адны
Снуюць і гадаюць завідныя сны,
Абняўшыся шчыра і шчыльна ўдваіх.
А вецер халодны бушуе ўкол іх
Ды плача мяцеліца ў віхры ліхом,
Зьмятаючы гурбы ад сьнегу кругом…
І ціха, так ціха на мілі ўвакруг,
Як быццам жыцьцё ўсё скавана ў ланцуг,
Ні голасу песьні нідзе ня чуваць…
Так цяжка дубочкам зіму зімаваць.
За тое-ж як вецер павее вясны,
Дык радасьці буйнай нап‘юцца яны,
І ў променю сонца гамоняць аб тым,
Што жыцьце ізноў усьміхнулася ім.
А ветрык іх трэпле галінкі цішком,
І шэпча-гамоніць дубочкам аб том,
Што ўжо прамінуліся чорныя дні,
Што сьветла і волі міргаюць агні…
Дубочкі-ж сьмяюцца умільна ў адказ.
І рады, так рады, што цёплы стаў час…
................
|
