Колькі я здароўя, колькі сіл губляю,
Як тваю пастацу ўзрокам акідаю!
Ня трываюць грудзі слоў да прычытаньня —
Прад табою зьліць іх хочацца да званьня.
Але ты ня чуеш, ты не патураеш —
Аб табе адданай мацеры ня дбаеш.
.................
Мой сынок каханы, можа і грашу я
Калі на цябе так серджуся ды злую.
Таго быць ня можа, каб тваё ня чула
Сэрца маладое цяжкіх мук матулі:
То, бадай, жыцьцё так наша захацела,
Каб да самай дошкі мукі я цярпела,
Каб замест спакою на краі магілы,
З торбай за плячыма па дварох хадзіла…
Што-ж, пайці я мушу сорам мне — нічога —
Просьціцца ад сьвету, просьціцца ад бога…
Толькі ўсё-ж, здаецца, хай-бы ты, каханы,
Дай мне перад сьмерцю хлеб запрацаваны,
Каб з тым хлебам верным мець спакой для сэрца,
Каб магла я лёгка ды спакойна ўмерці“.
Твар матулі
Праясьніўся;
Пекнай муляй
Засьвяціўся
Думак новых
Рой разьвісты.
Зычнай мовай,
Галасістай,
Тнуў за душу
Маці шчырай.
І матуля
Прасіяла,
Свайму сыну
Цёплым словам
Праказала:
