Гэта старонка не была вычытаная
III
КАПЫЛЬ
З сівых вякоў выглядае даўнасьць:
Замчышча, роў, курганы…
Ў казках-байках туманная слаўнасьць
Дзеяў яго старыны…
Вёрсты адгону, межы-дарогі
Мералі гала-абшар;
Сэрца ня чула дбалай трывогі,
Жыцьце ня мела ахвяр…
Праўда таму, ці мо‘ дымная здань?
— Байкі ўсё гэта чыесь…
Ведама, ведама добра, што пан
Цёнгля меў муштры свае.
Меў тую дзікасьць, якую посьле
Доўгія векі ўжываў;
Долю пакутную едкаю бросьняй,
Долю яго спавіваў.
Ведама, замчышча князя-пана —
Гэта быў страшны куток!
Плён свае працы ў яго сяляне
Доўга насілі ў аброк.
Сьлесара браклі ў крыві мазолі,
Мучыла боль катляра.
Колькі пагарды, зьдзеку, няволі
Несьлі князём да двара!..
Белыя коні пекнае княжны —
Чорная праца сялян.
