Гэта старонка не была вычытаная
„Пашоў, вунь вунь, як быццам ён!“ — прайшло стадолам,
І потым раптам зьнік той зычны медны гуд…
Й сьціша глыбокая, нярушная вакола,
Скавала жданьнем гострым мітынговы люд.
„Браты-таварышы! Сюды вас ўлада пасклікала!“
Прамоўца голасна людзям пачаў казаць:
„Краіну вольную, што панства разбурала,
Павінны мы сумесна, разам аднаўляць“…
стройна з вуст прамоўцы словы палкія прызыву,
Бы іскры зыркія, разносяцца наўкруг;
І зноў стадол, прыўцішаны, прытоены, маўчлівы —
Ўшчынае гуць пад рупны, выбухнуўшы рух…
І ў гудзе тым клякоча помста тысячнай грамады
Да тых, каму ўспадзе на думкі йшчэ калі
Падняць руку узбройную сваю ці мець панаду
Зрушаць аднову роднай, вольнае зямлі.
Менск, 29/X 1922
|}