II
Мне кажуць: нудзіць лес згалелы,
І вецер песьняю сумлівай
Над нівай шэрай, амярцьвелай
Жуду пяе над соннай нівай;
Гракі крычаць, як б‘юць у труны
Цьвякі, каб ўзьдзець на доньнік века.
Жалейка льле нястрымным сумам,
І плача тым жа сумам рэха.
Мне кажуць: гіне ўздым душэўны
Ў тумане слотным, ў хмарах шэрых,
Настрой ападае няпэўны,
Няпэўных думак будзіць шэраг.
Мне кажуць: восеньню завецца
Вось гэны вобраз, гэты тэрмін…
А я кажу: то вам здаецца,
То боль у вас сапсутых нэрваў.
Бо ў чым нудлівыя калёры,
Што сэрца ваша так сумуюць?
Ў зялёнай руні, што прасторы
Палёў раскінутых ліцуе?
Ў дажджы, што нівы разьвільжае
Ды глебу поіць жыўным сокам?
У хмарах мяккіх, што зганяе
Іх вецер рэзвы к нам здалёку?
Ці ў шоўку шамкім — ў пухкім лісьці,
Што лес разьдзеў і дол стаптаны
