Зося — быццам хтось кальнуў яе іголкаю ў самае хворае мейсца — пачула вялікую і праціўную боль, якая раптам расплылася па ўсім яе целе і страсянула ім. Твар яе зьбялеў, смуткам акрыліся вочы.
— А калі прышле — то што? Хай прысылае, чорт яго бяры…
— Дык цябе-ж бацькі могуць ня пусьціць.
— А то я іх так і пабаюся!
— Дык трэба іх слухаць, ты мне гэта казала.
— Ай, ай! Пакінь, Рыгор, сьмяяцца з мяне, — сярдзіта перабіла Зося.
— Што ты, Зося! Пры чым тут сьмех. Я тэтага ніколі не дазваляў сабе.
— Тады не кажы мне нічога пра Васіля. Мне балюча і праціўна слухаць…
Зося не даказала. Відаць было па яе настрою, што яна адчувае глыбокае ўзрушша і цягчыцца кожным дапамінкам пра розныя чуткі аб Берагавых намерах. За гэтым Рыгор рашыў нічога не ўспамінаць. Але Зосі не маўчалася. Прайшоўшы з поўганоў моўчкі, яна першаю загаварыла:
— Эх! і надаела мне ўсё гэта!..
— Што? Чаму?
— Так, вельмі праціўна.
— Альбо-ж нельга паправіць?
— Ізноў пра гэта?
Рыгор убачыў, што гутарка ізноў перайходзіць на балючую для Зосі тэму і пасьпяшыў знайсьці ёй іншы напрамак.
Якраз яны мінулі лес і падыйшлі к самаму краю гары, з якое трэба было сходзіць у капусьнікі. Праўда, адгэтуль ішла яшчэ і другая сьцежка, але яна накіроўвала між другога боку жытніх палеткаў і сходзіліся з Сівулінскаю дарогаю; гэтым шляхам ісьці было шмат далей.
— Ну, кудэй пойдзем, Зося? — абярнуўся Рыгор да Зосі.
— Я думаю капусьнікамі ляпей.
— Ідзем капусьнікамі.
Пабраўшыся за руку, Рыгор з Зосяю ішлі перш ціха, падварочваючы то ў адзін, то ў другі бок, а потым, калі мінулі самую стромасьць, Рыгор пусьціўся бегчы і пацяг за сабою Зосю…
Хутка яны былі на нізе, пры беразе рачулкі.
