— Ды я мала аб гэтым і дбаю, толькі… ка сну мяне хіліць, — праказаў Рыгор пасьля кароткага змоўку.
— Годзі табе! — наставаў Пятрусь.
— Што вы не згаворыцесе? — умяшаўся Сёмка.
— Нешта Рыгор наш зьнябыўся, — нібыта спаць закацеў, ці мо’ якія патайныя пляны задумаў…
— Няўжо?
— Ці-ж ты ня прыкмячаеш?
— Не, мне ні ўшманкі.
З Сёмкавага двара данёсься окліч:
— Сёмка, Сёмка! Ідзі вячэраць!
— Іду! — адклікнуўся ён.
— Па дамах, хлопцы! — абярнуўся Сёмка к Рыгору і Пятрусю і павярнуў у двор.
Пашлі і Пятрусь з Рыгорам.
На дварэ ўжо было цёмна: стаяла парная ноч.
VIII
НЕ ПАСЬПЕЎ ЯШЧЭ РЫГОР АПАМЯТАВАЦЦА, толькі знайшоўшы магчымасьць павячэраць ды перакінуцца двума-трыма словамі з мацераю, якая праз цэлы дзень не магла прычакацца яго ў хату, седзячы да самага цямна ў акне і не прапускаючы вачыма ніводнага чалавека, хто-б ішоў вуліцаю, каб не паўзірацца на яго і разгледзіць: ці ня Рыгор гэта па абмылцы абмінуў сваю хату, — не пасьпеў Рыгор апамятавацца, як ужо па яго забеглі Сёмка з Пятрусём і жывасілам выцяглі з хаты…
На дварэ, за вуглом, іх чакалі дзяўчаты, ціха прытаіўшыся і ўкрадкаю паглядаючы ў хату.
Трохі недавольны тым, што таварышы паперашкодзілі яму выпаўніць надуманы яшчэ ў лесе плян, — астацца, прышоўшы з лесу, дома, — Рыгор вышаўшы на двор, у момант перанастроіўся, калі ўгледзіў рэзвую вясёлую кампанію моладзі.
«А і сапраўды, што за цікавасьць лажыцца спаць так рана. Можна будзе выспацца і за раніцу. А тут такая пекная ноч прападзе задарма!» падумаў ён, пачуўшы Зосін голас…
Шэсьцярма ў кампаніі: Рыгор і Зося, Сёмка і Волька, Гэля і Пятрусь, яны са сьмехам і жартамі пашлі ўздоўж вуліцы, чуць не загарадзіўшы яе ўпоперак, як плотам.
