Болей гадзіны ў думках і пачуцьці Рыгор жыў з Ганнаю, ня могучы заснуць. Нарэшце, сон пачаў змагаць. Думкі хвіліна-ад-хвіліны станавіліся горш заблутанымі, разрываліся, губілі парадак… Тады ён прыпомніў стычку Ганны з Вільгэльмінаю і ўсхапіўся з ложка.
На кожны выпадак трэба папярэдзіць Вільгэльміну, каб яна ўпусьціла, калі хто прыдзе да яго.
І ён даў сыгнал. Работніца неўзабаве пастукала ў дзьверы.
— Прашу!
Адчыніла.
— Вось што, Вільгэльміна, калі хто іціме да мяне — пусьцеце абавязкова.
— А то-ж я ня пускала калі?
Дзяўчына ўперылася зьдзіўленымі вачыма ў Рыгораў твар.
— Не, я таго не кажу; але вы мо’ падумаеце што мяне няма дома і неасьцярожна адправіце — хто прыдзе. Да мяне мусяць сёньня прыйсьці…
— Добра, — і Вільгэльміна вышла з пакою, адчуваючы лёгкую крыўду.
— Вельмі прашу вас, — паслаў удагонкі Рыгор.
І калі шагі работніцы змоўклі, ён хутка заснуў.
Адчынетае акно, што прапускала надворнае паветра ў яго пакой, цішыня, што выпадкова на гэты раз панавала ў кватэры, — пасаблялі ўкрапіцца Рыгораваму сну. Ён ляжаў, як прывязаны, непарухна і пахропваў. Прынятая поза — на правым баку, зьлёгку падагнуўшы ногі — не мянялася ім праз некалькі гадзін. Толькі пярэдаднем, калі знадворку пацягнула рэзкаю сьвежасьцю, ён паправіў на сабе капу, затуліўшыся ў яе з галавою.
Ноч прамігнула, як хвіліна: было бяз чвэрткі сем гадзін раніцы, калі Рыгор прахваціўся. Паглядзеў у акно і з першага моманту не разабраў, ці дзень, ці адвячорак, ці раніца. А разабраўшыся, зьдзівіўся і пашкадаваў, што столькі часу змарнавалася ў сьне. Але тая лёгкасьць і бадзёрасьць, што ахапілі яго, выкупалі страту. Пасьля ўчарашняга перажытку ўсё выглядала яму ў ружовых фарбах, усьміхалася і прывабляла сваёю прыемнасьцю ды хараством.
Гудок, знаёмы, басісты, з рэзкім хрыпам, вытаўхнуў Рыгора з кватэры. Як-бы штурхнуў яго і, зрушыўшы з месца, пацягнуў гвалтоўна за сабою.
