Старонка:Збор твораў (Гартны, 1929—1932). Том 3.pdf/373

Гэта старонка не была вычытаная

Ганна злосна паглядзела на Рыгора і павярнула да дзьвярэй…

Рыгор перапыніў:

— Куды ты, Ганна! Што з табою?

Але яна маланкаю вылецела з пакою, зачыніўшы за сабою дзьверы.


V

— ЦУДНАЯ ДЗЯЎЧЫНА! — разьвёў рукамі.

— Што ты зрабіў ёй?

— Эх, не разумее жыцьця. А настаўніца! Гарадзкая, да таго.

— Ты пакрыўдзіў яе?

— У вашага брата іншага не дажджэшся.

— Чаму?

— Бачыш, кідай усё: і эмаганьне, і агульныя інтарэсы, усё на сьвеце, а аддайся цалкам ёй.

Наталя скрыла ўхмылку і праглівым узрокам уставілася ў вочы.

— Вой, глядзі, ня тое!

— Будзь інакшаю…

Ён захадзіў па пакоі, ня ў сілах супярэчыць нахлынуўшым думкам. «Сапраўды, чаму-б мне асьцярожней не падыйсьці да яе? Чаму-б мне не перапрасіць яе? Ах, натура ўжо мая — напралом, ці трэба ці не. Пакрыўдзіў дзяўчыну! Трэба перапрасіць, абавязкова трэба перапрасіць»…

І ўжо быў спыніўся на гэтым, як раптам усумніўся: «Перапрасіць! У чым? Зьнізіцца да будзёншчыны? Ласьне яна зразумее маю ласкавасьць? Што я, дзеля гэткай мяшчанкі! Праступнік, бунтаўшчык — ня болей. Не! Я не паддамся на гэта»…

Рыгор утаропіўся ў адну кропку на сьцяне і стаяў нярухома. Наталя колькі хвілін сачыла за ім, пасьля раптам павярнулася і ў голас праказала:

— Рыгор! Таварыш Нязвычны! Ты ня рад майму прыходу?

Рыгор памкнуўся адказаць, але спыніўся.

— Чаго ты маўчыш? Сядзьма, Рыгор!

Пакарыўся — селі.