— А чаму ты думаеш, Стэпа? Ні словам не абмовіўся… Ці не казаў каму?
Загневалася на сына.
— Ох, які хлопец, які хлопец! Усё робіць так, каб ніхто з хатніх ня ведаў. Гэта-ж падумаць, людзям вядома, а бацьком нічога.
Стэпа пераняла Прузыну.
— Не, ша, Прузынка. Я ня чула ні ад кога і ні ад Пятруся. Чамусьці мне самой надышло ў голаў.
— Можа стацца! Ласьне разьбярэш іх?
А сама прыняла Стэпіну думку за сур’ёзнае і пазвала Пятруся.
— Пятруська, пачакай адно, я хачу ў цябе запытаць.
Пятрусь спыніўся і пачакаў мацеру з Стэпаю.
— Скажы, сынок, ці ты сапраўды ў Пецярбург едзеш?
— А то куды? — зьдзівіўся Пятрусь.
— Мне казалі, нібы ты да Рыгора сабраўся.
— Вам? хто казаў?
— Гавораць людзі.
— Кіньце, мама. Ласьне я вам маніў-бы? Ліха ведае што плятуць.
Пятрусь сплюнуў, матнуў рукою і пакінуў жанок.
— Вось, глядзі, нічога падобнага!
— Але… Бач, мне здавалася толькі…
Стэпе ўсё-ж хацелася верыць, што робіцца водлуг яе думак; і таму, што яна верыла гэтаму, стала адчуваць у сабе заспакоенасьць. Цешылася, што надало ёй шчасьце прыйсьці праводзіць Пятруся. Цёмная ноч, няроўная дарога, частыя спатканьні не тамілі яе. Наадварот. Стэпе хацелася ісьці далёка за мястэчка, хоць да Жмыгінскага лесу, або і далей. Аб доме ня думала, і калі Пятрусь некалькі разоў напомніў, ці не пара-б было старым вярнуцца, Стэпа слухаць не хацела.
— Не патурай, сынок. Можам прайсці, некалі-ж угледзім.
І правяла датуль, пакуль і хлопцы, — за апошні будынак мястэчка. Разам з усімі разьвіталася з Пятрусём, некалькі разоў пераказаўшы яму:
— Не забудзь-жа мае просьбы. Адшукай там Рыгора.
