Старонка:Зямля (1928).pdf/103

Гэта старонка не была вычытаная

Навокал ціха было. І прытульна ад асеньняга вечару. Пахлі асеньнія грушы. Сумавалі платы. Весяліўся ў ружовасьці захад.

Мацьвеіха ўсё бліжэй прыгортвала да сябе дзяўчатак. Востра глядзела на іх. Сказала:

— Галава кружыцца.

— Чаго? — запытаўся Юрка.

— Гарэлкі выпіла ў дзядзькі.

І, гладзячы меншую дзяўчынку па галаве, засьпявала:


Весялушкі-ж мае,
Дробны птушачкі.
Шчабятушкі-ж мае,
Шчабятушачкі.

Голас яе быў сумным, няпрывычным для дзяцей.

— Мама, не сьпявайце, — заплакала большая.

Маці сьціхла. І глядзела на процілеглую сьцяну, за грушамі. Вочы яе блішчэлі ад сьлёз.

— От, дзеткі, — сказала яна ціха, — у жываце ў мяне баліць, у грудзях... І так усё нядобра мне...

— Бо нашто вы ў дзядзькі гарэлку пілі, — сказала большая дзяўчынка, — няхай-бы сам піў, калі гэтакі разумны.

— Хто?

— Дзядзька... Канешне прымушае піць...

Юрка-ж зразумеў усё. Паглядзеў у мацерын твар, выцягнуў шыю і, усхваціўшыся, пашоў у хату. Паглядзеў з цёмнае хаты праз вакно на вуліцу і зноў вышаў на двор. Ня ведаючы, дзе дзецца, ён патупаў каля мацеры і выбег на вуліцу. І там ня ведаў, што рабіць яму. Стаяў каля варот і чуў, як нешта цьвёрдае і цяжкае сьціснулася ў яго ніжэй грудзей і не давала дыхаць.