Старонка:Зямля (1928).pdf/133

Гэта старонка не была вычытаная

і парадкаваў кніжкі. Пасьля сходу Тамаш чуў у сабе нездавальненьне нейкае.

Ужо разышліся ўсе, толькі Алесь ды Волька засталіся, як ён сказаў Алесю:

— Стары, браце, я зусім.

— Бачу, што не малады.

— Дык я да таго гэта гавару, што цяжка мне жыць на сьвеце цяпер. Як быў я малодшым, дык — недастачы якія — гэта для мяне ноль, можна сказаць. Еў я, ці ня еў, але вясёлы і моцны. А гэта сёньня ад трох чарак гарэлкі з ног зваліўся... Можа-б мне ў гэты камітэт ня ўлазіць. Усім не ўнаровіш, на старасьці год ворагаў сабе нажываю...

— Наравіць усім і ня трэба...

— Нажываю сабе ворагаў. Каля царквы, як Мацьвеіху хавалі, дык мяне аж лаяць пачыналі...

— Няўжо ты, дзядзька Тамаш, здрэйфіў?

— Не, браток, ня здрэйфіў, але...

— То ты-б, дзядзька, і гаварыў проста, што табе не пад сілу займацца гэтымі справамі, што адпачываць табе трэба...

— Ні то што адпачываць, і ні то што я ня здолею, чаго там, але, ліха яго ведае, думаў, што на старасьць прычакаю чаго лепшага.

— А хто з тваіх таварышоў...

— Ведаю, што хочаш сказаць. Усе гэтак... Нішчымніцаю ўвесь век душыліся і—той памёр, а той...

— Ты, дзядзька, усялякую веру згубіў і ў сябе і ў людзей.

— Ня згубіў я...

— Памятаеш, як мы ўсё мястэчка ўзварушылі на перамер зямлі. Колькі ворагаў мы нажылі?.. А гэта да канца падыходзіць перамер гэты ўзабаве нам-жа дзякаваць будуць.