— Ходыра-а-ам? На табе ходырам.
|
Заскачу, заскачу, |
— О, гэта самы раз!
А той усё граў і нават паварушваў у тахт плячом. А пасьля і лапцямі пачаў паварушваць. У сенцы пачалі зьбірацца суседзі. Маці, дастаўшы з печы скавараду, высунула галаву ў сенцы:
— Ціха, вар'яты, у будзённы дзень гульню распачалі. Зараз усю вуліцу зьбераце. Клемусь, гэта ўсё з цябе сьвет гарыць!
— Нічога, цётка, от няхай крыху падвяселіць народ. Нічога яму ня зробіцца. Няхай грае.
І прыбраў з стала пустую бутэльку, закінуўшы яе на гару. У дзьвярах чуліся галасы:
— От табе і музыка, хоць бярыся ў бокі ды скачы.
— Дык-жа ён, падла, лоўка грае.
— Ня так грае, як сьпявае.
— А што, ён, можна сказаць, з сьпеваў гэтых сваіх ды з модлаў хлеб есьць... Гэта ён сваю скрыпку носіць, ці гэта тут дзе дастаў?
— Даўней, дык старцы з лірамі хадзілі, а гэта з скрыпкамі пачалі.
— Не, гэта Клемусева скрыпка.
— Але граць умее.
— Старцы да гэтага здатныя.
— От смыкам пілуе...
Старац, тым часам, ледзьве варушыў смыкам. Скрыпка кідала ўжо толькі кароткія, абрывістыя зыкі ўтуру, адзначаючы тахт новай яго песьні:
|
Маці, маці, |
