браліся за работу, а гэта — неўзаметку прайшло... Ворагаў мы шмат з табою нажылі. Каб, скажам, палякі, ці што якое іншае, дык хоць і мне старому ўцякай — з сьвету зжывуць; Барановіч першы ўзяўся-б за мяне... Хоць ты яго дачкі не выпускай з рук, я табе апошні раз гавару.
— Страшна, што мы тут кашу гэткую варым?
— А нічога, добра. Што мне, я, можна сказаць, і пажыў толькі цяпер... Шкадую толькі аднаго — маладосьці ніяк ня вернеш. Немач мяне агортае, гэта я чую. Мацуюся-мацуюся, але і яна не падаецца: хто каго! Старасьць, браце, нічога не парадзіш.
— Цяпер дактары абмалоджваюць старых.
— Чуў я. Але дзе там к чорту ён абмалодзіць. Унь у іншага, як ідзе, дык ззаду парахня сыплецца. Як ён яго абмалодзіць к чортавай матары. Можа ён што-небудзь такое і зробіць, падлечыць так яго на год ці два, — я не кажу, але каб маладым зрабіць!..
— Маладзеюць і з бабамі справу маюць...
— Эт, гаворка.
Дзьмуў вецер і халадзіў зямлю.
Сінь неба была чорнаю і густою. Усё большы ўзьнімаўся вецер. Яшчэ трымалася цяплыня над зямлёй, але чуліся блізкія халады. Поле было пустае, абветранае. Пад ветрам шумела сухая трава, гойдалася піжма і пробаваў зеляніцца, яшчэ цьвёрды, чабор.
Юрка з бацькам стаяў на каляіністай дарозе. Бацька гаварыў: