— Ды табе-то чаго крыўдаваць. Якраз-бо табе папалася такое месца, што няма чаго крыўдзіцца.
— Яно чаму няма. Самы ўзгорак, а там-жа пескавата, ліха яму. Каб трохі, дык адзін чвір.
— Дык, значыць, нядобра?
— Я не кажу, што нядобра.
— А як-жа?
— Нейк-жа будзем жыць і рабіць.
Каморнік апратаў свой плашч. Барановічаў кум зноў пачаў гаварыць:
— Ну пэўна, што каб вельмі была мне вялікая крыўда, дык я сказаў-бы. А калі там на які грош, як кажуць, маё пярэйдзе, дык таквеле бяды. Зноў-жа, я не кажу, што мяне пакрыўдзілі. Я на цябе, Тамаш, і на цябе, Алесь, і на таварыша каморніка, ды сказаць і на ўсю камісію не пакрыўдзіўся. Я нічога дрэннага не скажу. У мяне нават і ў думках няма...
Тамаш плюнуў:
— Цьфу, каб ты згарэў гэтакі чалавек. От гаворыць ён, гаворыць, будзе цэлы дзень гаварыць, а нічога ня скажа. Што ты мне тут зубы загаварваеш, ты мне гавары выразна.
Каморнік зарагатаў:
— Ты мне гавары выразна. Чым ты нездаволены?
— У мяне за ўзгоркам, у канцы кліна, лог нейкі. Жыта будзе пад мокры год вымакаць.
— То ты-б так адразу гаварыў.
— Я-ж гавару. Як-жа табе яшчэ гаварыць...
— Колькі там таго логу, як старой бабе сесьці. Крокаў пяць. Колькі там яго!
— Можа там і пяцёх крокаў няма, але чаму гэта канешне, каб мне папаўся клін з логам? Што
