— Унь Тамаш стары, а хаця каб вы ўсе гэтакія былі.
— Што ты нас старых перавучваеш.
— Хіба я перавучваю?
— І не перавучвай. Усё роўна нічога ня будзе. Якім чалавек нарадзіўся, такім і памрэ.
— Ну, а сыны твае?
— Што сыны?
— Як яны? З табою-ж, дзядзька, ня ладзяць. Ці гэта яны такімі ўрадзіліся, ці гэта што іншае?
— Яны ўрадзіліся такімі, якімі ім трэба было. А што ня ладзяць з сабою і са мною, дык з салодкага жыцьця сварыцца ні з кім чалавек будзе. Я табе гавару.
— Значыцца ўсё нанава трэба?
— Дык яно-ж усё нанава і робіцца.
— Значыцца лепш?
— Не спавядай ты мяне.
— Я так, пытаю.
— Нашто ты з мяне выцягваеш?
— Ды мне што.
— Гэта справа ваша, маладая.
— А каб гэта ты, дзядзька, абмаладзіўся?
— Бог ведае.
— А яно добра было-б.
— Табе лепш ведаць.
— Чаму канешне мне, усякі павінен ведаць.
— Гэта, як што.
— А ведаеш, дзядзька, у тваіх сыноў народзіцца слаўнае пакаленьне. Непадобнае на нас. І гэта мы ўсё стараемся, каб яно было, гэтае пакаленьне.
— Каб твае словы ды богу ў вушы.
— Значыцца добра?
Белабароды Павал зноў памаргаў вачыма.
