— Гармоняю завецца — гэта як капэля добрая грае, дык гэта ўсё — усе галасы, разам з званкамі там, з бубнамі, бразкоткамі. Мы-ж цяпер па нотах вучымся. Дзяк вучыць. Неўзабаве граць як мае быць станем. Яй-богу. Скварчэўскі ў нас капэльмайстрам, а я загадчыкам капэлі.
— А бубен у вас які?
— Турэцкі.
— Новы?
— Зусім новы.
— А талеркі пры бубне ці асобна?
— Пры бубне талерка і асобна дзьве. Яшчэ званкі купім — такое жалеза гнутае ёсьць, падзвоньваць па ім трэба.
— Я ведаю, у нас у палкавой музыцы ўсё гэта было... Адно што, ці здолее Скварчэўскі быць добрым капэльмайстрам.
— Ён спэц.
— Можа быць.
— Ён у салдатах як быў, дык таксама граў.
— Ну, калі гэтак, дык добра.
Клемусь пашоў да дзяўчат. Юзік сеў побач з Мікалаем. Юрка пашоў за Клемусем, зноў убачыў Барановічаву Ганну і зноў стаў да яе блізка. З пакутнаю асалодаю адчуваў, як хвалявала яго гэтая блізкасьць. Зноў глядзеў на яе галаву і сукенку.
І яшчэ адчуваў, як рэжа левую нагу разарваны мацерын чаравік.
Назаўтра такое-ж самае было надворе — яснае, халоднае, пахучае вятрамі і вадою асеньніх рэчак.
Волька ў той дзень праводзіла жаночую конфэрэнцыю. Узбуджаная, з затуманенымі пярэстасьцю