Юзік кінуў тупіцу пад паветку і засьпяваў. Юрка падсьвістваў:
|
Ой у полі-полі |
Пасьля удвох разам:
|
Трай-рай-рата-тай, |
Пасьля зноў Юрка падсьвістваў Юзіку:
|
А у тэй карчомцы |
— Юзік, што гэта за ўланы?
— Салдаты гэтакія.
— А-а, салдаты!? Ведаеш што!
— Ну што?
— Мусіць, наш конь зараз здохне.
— Чаму?
— Бо ўжо зусім нічога ня есьць. Адно ўсё галавой аб жолаб трэцца.
— Чаго-ж ён трэцца?
— Я ня ведаю. Мусіць, гэта яму сьвярбіць ці што.
— У яго ўжо зубоў, мусіць, няма.
— Няма. Пазьядаў.
— Хадзем паглядзім вашага каня.
— Хадзем.
Сівер шумеў у дварэ саломаю, кудлачыў шэрсьць на рыжым сабаку.
— Гэта, Юрка, ваш сабака?
— Наш.
— Дзе-ж вы дасталі?
— Гэта я яго з-пад разьніцы прывабіў. Тата раней крычаў, а цяпер не. Я яго картопляю падкормліваю трохі. А рэшту — ён сам жывіцца.
