— Сабастыяніха гаварыла.
— Гэта што табе Сабастыяніха гаварыла, дык гэта плюнь ты на гэта. Мала табе там баба якая нагаворыць. Бабы заўсёды языкамі любяць трапаць. Мала што там Сабастыяніха нейкая гаварыла. Я і сам, бяз ніякае там Сабастыяніхі, ведаю, што Юлік павінен тут паставіць на сваім і ніякіх тут бабскіх плётак мне не патрэбна.
— Сабастыяніха гаварыла праўду.
— Якую?
— Што так, пасабачаму аддаваць дачку замуж нельга. Бо ўсё роўна не надоўга гэтая музыка.
— А гэта, як бог дасьць, вельмі вы ведаеце, бабы. Тут можа не надоўга, а можа і якраз надоўга. Хто ведае. Тут ня ў гэтым уся музыка. А ў тым, што Юлік павінен быць цьвярдзейшым і зрабіць усё, як мае быць. Каб не рабілася ўсё на сьмех людзкі. Мне ніякага дзела да гэтага няма, але калі з гаворкі прышлося, дык я скажу. Скажу гэта самому Юліку ў вочы. Я яму, тымчасове, не зайздрошчу і нічога дрэннага яму не жадаю. Бог з імі, няхай ім бог памагае, мне што! Я, тымчасове, такі чалавек...
І доўга ён яшчэ гаварыў аб тым, што ён такі чалавек, што нікому ён не зайздросьціць, і што ніколі ня трэба слухаць бабскіх плётак. Гаварыў, стараючыся задушыць у сабе вострыя прыступы нездаваленьня, што Юлікава дачка, маладзейшая за яго дачку, так добра замуж ідзе.
Алесева-ж маці сказала раз, нясьмела паглядаючы на Алеся:
— Гэта такі праўда, што Барановічава Ганна замуж ідзе за таго самага каморніка.