— Ты думаеш, я ня ведаю.
— Прыяжджай-жа хаця сюды часта.
— Буду прыяжджаць...
Узяліся за рукі і пашлі спацыраваць па дварэ і па прыгуменьні. Сонца хварэла блёклым сьвятлом.
Вашыновіч у кухні падышоў да каморніка:
— От вы, тымчасове, і зноў у нас.
Каморнік усьміхнуўся:
— Ненадоўга.
— Я-ж ведаю. Сягоньня паедзеце?
— Сягоньня.
— Чаго вы так сьпяшаеце. Пабылі-б трохі, пагулялі. Пагасьцілі-б у новых сваякоў. Я-ж Ганьне даводжуся дзядзькам. Можна сказаць, на маіх вачох выгадавалася.
Каморнік дастаў папяросы. Вашыновіч ня сьціхаў:
— Дзіўна нейк, калі падумаеш.
— Што?
— От усё... нейк на сьвеце, тымчасове, робіцца.
Каморнік глядзеў на яго.
— От мералі вы ў нас зямлю. Прыехалі бог вас ведае адкуль. Ніхто вас ня ведаў, і вы, сказаць, тымчасове, нікога ня ведалі. А гэта ўсе вас уведалі і вы ўсіх. Нават сваякамі парабіліся. Ганна з маёю дачкою таксама вельмі таварышкавалі заўсёды. Хаця-ж прыяжджайце ў наш бок часта... Можа некалі зноў давядзецца мераць тут што, дык мы-ж ужо адразу да вас, як да свайго чалавека. Наша дзела, тымчасове, гаспадарскае... Наша справа роўная, ціхая... Вы, тымчасове, надоўга асталяваліся ў нашым горадзе?
— Ня ведаю і сам добра.
