— Ды яно пэўна. Служба. А служба ня свой брат. Хоць і добрая служба, а ўсё-ж ня свой брат. Справа казённая. Я сам служыў, сам ведаю.
— Дзе вы служылі?
— Служыў дзесяцкім, як у дварэ равы капалі, ды яшчэ і раней — у салдатах служыў.
Ён яшчэ закурыў і захацеў з каморнікам выпіць. Пашлі да стала. Вашыновічыха памагала гаспадыні падаваць гасьцём гарбату.
Ганна ўсё хадзіла з таварышкаю па прыгуменьні, па мокрай траве. Была рада, што прышла яна—толькі і была яна адна тут з усіх таварышак.
Усё знаёмае было вакол. І дзіўна было ёй, што зараз усё гэта яна пакіне, можа нават ніколі ня ўбачыць, а калі і будзе бачыць, дык рэдка — раз у год ці ў два гады. Хвалявалася радасьцю чаканьня нечага невядомага, блізкага, якое шмат дакляравала, вабіла, і афарбоўвала ўсё ў ружовыя колеры. І разам з тым шкода было нават гэтай саломы, яшчэ ўчора дрэнна падгрэбенай ёю-ж самою каля гумна. Шкода абмоклых дрэваў, гэтых паплавоў і агародаў. Пратаптаных сьцежак цераз паплавы да рэчкі, пасеенага з братам ня вельмі даўно жыта. Кульгавага і нездаровага бацькі, клапатлівае мацеры... От тут яна стаяла тады, калі апошні раз прыходзіў Алесь, калі яна была заплакала і пабегла ў двор.
Раптам ёй страшна сумна і нядобра зрабілася.
— Чаго ты такая стала? — запытала таварышка, трымаючы яе за руку.
— Ня ведаю і сама.
— Каля вачэй у цябе чырвона нейк стала.
Ганна абняла яе за шыю і заплакала.
— Чаго ты?