Гэта старонка не была вычытаная
Ехалі хутка. Чарнела мяккая дарога. Пахла поле жытняю руньню; весялілася поле вячэрнім змрокам. Узьнімаліся ў полі дзівосныя сьцены далёкіх лясоў, маўчала каля дарогі сухое зельле. У вільгаці зелянілася трава, бялела наперадзе жвірыстая дарога.
Восень, восень!