Якія дарогі ў полі ляжаць! І якія туманы ўстаюць над зямлёй! Неба — халоднае і звонкае, як сонечны дзень. Вятры дзьмуць над дарогамі.
Што гэта — сонца і мяккая зямля!? Што гэта — прастор і вецер!? І трава, і дрэвы, і паўтоптваны ў зямлю жоўты ліст! Па дарогах імчацца, ідуць і паўзуць жывыя істоты.
Ці не ад сонца гэта і ветру так востра сьвецяцца вочы ў чалавека — у чалавечага дзіцяці?
Вецер трэпле на ім адзежу, так, як з самага ранку трэпле гольле ліп і бяроз. На ветры кажушок — той усё самы, без каўняра — пахне тым-жа ветрам і воўнаю. Пад барадою ў кажушку чорны гузік, на жываце—выламаная з веніка цурачка. Так і зашпілены гэты кажушок. Чорныя і каравыя пальцы барабаняць у шыбу:
— Юзік, Юзік!
Вецер б'ецца ў дах суседняга сьвірна, скрыпіць коваратам пад студняю, гойдае яго. Голыя ліпы і клёны шумяць. За шыбамі ў хаце ціха. Дым ідзе з коміна — пахучы, здаецца, хваёвыя лапкі гараць. І скрозь цёмную шбу відаць, як трапечыцца у печы агонь. А ніхто не адзываецца. Зноў стук у шыбу і няроўны голас:
— Юзік, Юзік!