Падкруці, Юлік, агонь у лямпе, вельмі пстрыкаць пачаў. Газы мусіць мала... Ну, як ад Ганны, можа якая, тымчасове, вестка прышла?
— Піша, што жыве нішто.
— Вядома, што будзе жыць.
— От, нейк-жа будзе жыць.
Вашыновіч устаў і пачаў падпяразвацца. Барановіч сказаў:
— Няхай-жа табе мая кабыла пойдзецца.
Ківаючыся ў бокі ад хмелю, Вашыновіч падышоў да Барановіча і пацалаваўся з ім.
Ідучы дадому, Мікалай гаварыў Мацьвею:
— Вашыновічава дзяўчына прыгажэйшая за Ганну. І лепшая. З ёю некаму лепш будзе жыць.
Мацьвей, з абыякавасьцю ў голасе, адказаў:
— Можа.
Дрэнна аб‘ежджаная дарога глуха скрыпела сьвежым мёрзлым сьнегам пад палазамі. Алесь сядзеў на развалінах, выцягнуўшы ногі з боку над сьнегам. Клемусь стаяў уперадзе, моцна нацягваючы лейцы.
— Пускай яе вольна, — сказаў Алесь.
Клемусь адказаў:
— Трэба яе прывучыць да лейцаў, так трудна аб'езьдзіць... Бач, рвецца.
Жарабіца ўскідала галаву ўгору і бегла, жуючы цуглі. Весела імчаўся паабапал саней сьнег. Клемусь раптам закрычэў:
— Эй, з дарогі!
Сані адно мільганулі за ўзгорак, і на ўзгорку засталася ісьці сабе паволі Маня. Алесь адно
