Вецер плыў з надхмарнае вышыні. Шырокасьць і напорнасьць яго весялıла сэрцы. Весялілася-ж і зямля ў пустэчах палявога іржышча. Каля кустоў птушкі ўзьнімаліся і гойдаліся ў неабдымным імчаньні паветра. Сінія далягляды былі маўклівымі і думнымі, як і той дзень, шумны толькі ветрам ды жоўклым лісьцем на кустох і сухім, раскіданым па траве пад імі. Аўсянае іржышча хмурна жаўцела; зелянілася густым каліўём згрызенае травы і палявога зельля. Дарэшты высыхаў апошні авёс; мала яго засталося на полі, і мяцёлкі яго шумелі суха і сіратліва. Коняй цягнула да гэтых прывабных мэтлікаў.
Ападаў ветравы холад і цяплела надвор'е.
Аднак-жа вецер густа халадзіў цела, і Мацьвеяў Юрка ўтульваўся ў свой кажушок. Ён стаяў пад жоўтаю, выгінастаю крушынаю, тонкаю і малою, і глядзеў на поле. Дробнае лісьцё сыпалася на яго. Тамаш — грузны і раскудлачаны, сядзеў каля кустоў, курачы з вечнага свайго вішнёвага папяросьніка; моцна адхаркваўся і пляваў на траву. Вецер шавяліў яго бараду і разьвяваў сіні дым яго папяросы. Прачышчаючы саломінаю папяросьнік, Тамаш жартаўліва сказаў:
— Дзе ты, сынку, каўнер свой падзеў?
Моцна пацягнуўшы чырвоным ад ветру носам, Юрка адказаў:
— Чорт яго ведае, недзе адарваўся.
— Трэба прышыць, сынку. Бо кажух без каўняра, усё роўна як певень без хваста.
— І так даносіцца. Стары ўжо.
Юрка павінаватаму ўсьміхнуўся.
Тамаш паджартоўваў:
