Сабастыян стараўся надаць свайму голасу як мага больш адценьняў жартаўлівасьці:
— Добра кажа, і з цалёвых каб зьбіў труну, дык на Тамашоў век хваціла-б.
Але твар яго быў халодны. Цяплыня і агонь гарэлі ў ім у глыбіні. Алесь, мераючы дошкі, заўважыў:
— Вы часта берацеся за гебаль?
Сабастыян перш памаўчаў, пасьля адказаў:
— Раз у год, часьцей не бяруся. А то і яшчэ радзей. Я некалі ззамаладу, як у нябожчыка бацькі наўчыўся сталярству, дык ад таго ніколі і не бяруся. А гаспадару ўсё трэба ведаць. Што ўмецьмеш, дык за плячыма не насіцьмеш. Я і цясьлярствам магу займацца.
Стоячы каля зачыненых дзьвярэй, Мікалай закурваў. Алесь усё вымяраў дошкі. Доўга яшчэ будзе цягнуцца ноч, пакуль не засінее дзень і пакуль будзе гатовы Тамашу апошні дар жывое зямлі і блізкіх людзей — пахучая смалою труна.
— Сьнег ідзе, — сказаў Мікалай.
— Але, адлежны сьнег.
— Добра будзе гэткім надвор'ем дол капаць. Як гэта пазалетась была пісарыха памёрла, дык я капаў. От-бо было надвор'е — мароз, скавыш. Каб не ўзялі бутэльку гарэлкі, дык прапалі-б. Мы гэта з Аляксандрам капалі. Колькі я за свой век людзям магіл папакапаў.
— Некалі і табе выкапаюць, чаго ты гэтак баішся. Аддзякуюць.
— Ды выкапаюць. На зямлі-ж валяцца ня буду. Цяпер, кажуць, у гарадох дык не хаваюць.
— А як?
— Паляць.
