— Паляць?
— Гэтакія, кажуць, ёсьць ні то печы, ні то так нешта прыстроенае гэтакае. І знаку няма. Адно жменя попелу застаецца. Я згадзіўся-б, каб мяне спалілі, а не закопвалі ў зямлю.
— Тады ўжо ўсё роўна.
— Чорт яго ведае, як гэта... з чалавекам... Тры аршыны зямлі наваліць. От чалавечы лёс. Жыве, жыве!
Дым з Мікалаевае папяросы востра запах па ўсёй адрынцы. Сабастыян дастаў з кішэні капшук.
— Закуры, Алесь.
— Давайце.
— Гэта ў цябе, Алесь, бацькаўскі варштат застаўся?
— Бацькаўскі.
— Твой бацька таксама быў добры рамесьнік. Працавіты быў чалавек. Як гэта вы з Тамашом кампанавалі гэтак; адзін стары, другі малады. Кампанавалі.
— Ці гэта праўда, што Тамаш усё скардзіўся на старасьць?
— Як?
— Зайздросьціў табе, што ты малады. Жыць, кажа, хачу, а тут старасьць. От-бо быў чалавек.
— Праўда. Праўда, дзядзька Сабастыян. Скардзіўся, жыць хацеў. Яму трэба было яшчэ пажыць.
— Дзіва што трэба. Усякаму чалавеку трэба пажыць.
Мікалай узяў у рукі пілу, прысеў на заперыну і сказаў:
— Ўсякаму? Не, ня ўсякаму. Ёсьць гэтакія, што адно паскудзяць, жывучы. Паскудзіць сьвет, псуе кроў людзям. Дык гэтага ня шкода. Гэтакага, каб прышлося, і забіць ня грэх.
