Старонка:Зямля (1928).pdf/327

Гэта старонка не была вычытаная

— Пачала чытаць от...

Задумалася, памаўчала. Зажурылася бляскам вачэй:

— На лета вучыцца, хоць што вы сабе хочаце.

— Добра. Камандыруем.

— Нейкай большай работы хочацца. А чую, што пораху мала. Нічога гэтак ня будзе. Ня можна гэтак.

Прайшла па хаце. Усьміхнулася Клемусю ў твар:

— А ты як?

— Чорт яго... гаспадарыць буду.

Засьмяяўся:

— Я да навукі тупы, я абух.

— Жартуеш.

— Буду павялічваць капэлю. Каб з музыкай жыць... Хіба каб на якія музычныя курсы...

— Маладзец, што зайшоў, Клемуська.

— Калі твая сястра прыедзе?

Волька жартаўліва сказала:

— А я думала, што ты па мне ўздыхаеш гэта?

— А можа і па табе.

— Дык відаць-жа!.. Неўзабаве прыедзе. Ты што, закахаўся? Ну, прызнавайся, чаго там.

— Ну, а калі закахаўся, дык што там.

— Ну, то чаго ты баішся прызнацца. Эх ты, хлапчанё!

— Закахаўся.

І засьмяяўся. Падышоў да стала, узяў кніжку. Пагортаў і палажыў назад.

— Расьцеш ты, на лес гледзячы.

— Абы здаровы расту.

Зноў засьмяяўся.